ince bir yaðmurla
bütün bir yalnýzlýk kaybolup gitti.
geri gelmiþtin;
sonbaharýn yaprak döküntüleri arasýnda
öyle bir zamanda da ,koca kentin ýþýkarýnda
yapayalnýz býrakýp gitmiþtin
oysaki kimse kimseye git yada kal dememiþti.
o gün kuþatýlmýþ bir kenti savunuyordum milyonlarla
sen ,sen karþý yakadan top atýþlarýna tutuyordun kentimizi.
güvercinler saçak altlarýnda mýrýldanýrken
ince bir yaðmur pencereleri dövüyordu,
birþeyler anlatýrcasýna,
aðaçlar çiçek açmýþtý,zemheri ayazýnda
çocuklar kardan adama kömürden gözler naklediyordu ustaca
donmuþ bir dereden aðlarýný çekiyordu
dinamit gürültülerinden,harabeler dökülüyordu;
uzak bir yerde mezepotamya aðlýyordu.
sen umursamazca basýp geçiyordun,
oysa ki inceden bir türküyle vuruyordu yaðmur
hýzlý adýmlarla geçerken kirveler
bütün gece sesizce geçiþlerini izlerdi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.