GÜLEN/AY

Ýlk defa kalemi kýrýyorum
Sana bu þiiri yazarken
Ve ilk defa kýlýcýmý kýnýndan çýkarýyorum
Sen gitmeye hazýrlanýrken.

Bugün yine özledim seni
Oturdum hayalini seyrettim
Kanepenin yeri deðiþmiþ
Ama sen hala orda duruyorsun
Duvarlarda mahzun kalmýþ gülüþün
Sen yoksan ölürdüm derdim ya;
Sensiz günler nasýlda çabuk geçmiþ
Yaþadýðýmýn bile farkýnda deðilim.
Ne acý hikâyedir zaman,
Bir resmin zamaný donduran yüzünde

Ben kendi surlarýmda
Yalnýzlýðýn krallýðýný yaþarken
Sen ilk surda, ilk engelde
Bana gelirken yenilen süvari
Ben kendi kalemin demir kapýlarýný
Açmaktan aciz.
Aramýzda derin bir uçurum
Sende güneþ doðarken,
Bende güneþ batýyor
Sen gülen/ay
Baþýmdaki soylu sevda
Güneþi doðduðu yerde arama
Güneþ ardýnda býraktýðýn aynanda gizlidir.

Ey gülen/ay!
Gözlerinin baharýnda biriktirdiðim
Umudun asil düþü, aþkýn en soylu gülüþü
Bende istemez miydim?
Güneþin doðuþunu kollarýnda seyretmeyi
Usul usul gözlerinin yeþilinde soluklanmayý
Olmadý gülüm, daha söylenmeden,
Yarým kaldý dudaðýmýzda türkümüz…
Geç kaldým yanan ormanlarý söndürmeye
Geç kaldým seni maziden geri döndürmeye
Sana sevgimden baþkasýný verememek
Ah nasýl dokunur ciðerime
Bir bilsen nasýl oturur içime,
Söylesene gülen/ay, söylesene!
Hasretin anaforuna dayanýr mý bu yürek?

Gönül gemisi, durgun denizleri taþýrýr
O kadar aðýrdýr ki yükü, acemi âþýk þaþýrýr.
Aþk bir buzdaðýdýr ki Titanik olsan batýrýr.

Yýllar geçip gidiyor ben hep ayný yerdeyim
Sen git sevgilim, bu hikâye bitsin
Güllerin dikenindeki kan, kuruyup gitsin
Zannetme erir daðlardaki karlar
Benim sevgim tahmin edemeyeceðin kadar
Unutma aþk yüreksizde yaþar.

Hüseyin Özbay
Sosyal Medyada Paylaşın: