BU GÜN
Seni ben,
Acýlý hayatýmda,
Sevdama çýkan yol...
Her bitiþlerin sonunda,
Yeniden baþlamak mutluluða...
Zifiri karanlýklarda gözüme,
Yol gösteren en parlak yýldýz,
Soðuk topraklarýma düþen cemre,
Karlarýn altýndan bütün cesaretiyle çýkan,
Kardelen gördüm seni,
VE SEVDÝM!
SEVDÝÐÝM...
Seni ben,
Alabora olmuþ kayýðýmýn yanýnda,
Tutunabileceðim can kurtaraným,
Çýkmaz sokaklarýn sonunda,
Huzura açýlan bir kapý,
Ve o kapýnýn ardýnda tadacaðým mutluluk;
Olarak gördüm seni.
Belki en çok bu yüzden,
Baðlandý kalbim sana.
Ben seninle...
Dertlerimi, sevinçlerimi paylaþmayý,
Kederlerimi kör kuyuya atmayý,
Ne çok istemiþtim sevgili...
Mutlulukla gülmeyi.
Ama sen,
Çýkmazým oldun benim,
Kalbime acý koydun...
Erimedi karlarýn,
Cesaretini yitirdi kardelenlerim...
Yaþamadan öldürdün umutlarýmý!
Öldürdün serime ümit etmeyi,
Sen gözlerime yaðmur ekmeyi,
Gecelerimden uyku çalmayý,
Öðretip de gittiðin gün sevgili.
Beni tüketip yitirdiðin,
Kendine çoðalýp gittiðin,
Bana da Azrailden,
Randevu aldýðýn gün bu gün
Gözünaydýn sevdiðim gözünaydýn,
Geldi kara giysili meleðim.
Hafize Hanaylý
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.