Şehir var Şehircik var Kimi yorgun Kimi sürgün Dağlar şehrin duvarları Yolları bağlı Yolları tutulmuş Bulutlardan hicran yağar Nehirleri tutuşmuş Sokaklar malta gibi Gidip gelir Şehrin mahkûmları
İnsan var İnsancık var Kimi şehre hâkim Kimi şehre mahkûm Şehir insanlara küskün Haramiler inmiş şehre Şehre vermişler yeni bir çehre Bellerinde palalar Altlarında sürat atları Gündüzler geceden kara Geceler kâbus dolu
İnsancıklar vurdumduymaz Kafaları kuma gömülü Sıra gelmez sanır kendine Gözlerini kapatıp Kulaklarını tıkayıp Şahit olmuyorlar güya olanlara
Kör topal dönerken Devran ağır ağır Şehrin yeni hâkimleri Racon adına yakalıyor İnsancıkları ensesinden Sesleri ayyuka çıkıyor Ama ne duyacak kulak var Ne de görecek göz kalmış İnsanlar yok olmuş Göçüp gitmişler başka diyarlara İnsancıkların gidecek yeri de yok Sürgün şehrin mahkûmları Kalakalmışlar ortada
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halit Yıldırım Åiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.