Þehir var Þehircik var Kimi yorgun Kimi sürgün Daðlar þehrin duvarlarý Yollarý baðlý Yollarý tutulmuþ Bulutlardan hicran yaðar Nehirleri tutuþmuþ Sokaklar malta gibi Gidip gelir Þehrin mahkûmlarý
Ýnsan var Ýnsancýk var Kimi þehre hâkim Kimi þehre mahkûm Þehir insanlara küskün Haramiler inmiþ þehre Þehre vermiþler yeni bir çehre Bellerinde palalar Altlarýnda sürat atlarý Gündüzler geceden kara Geceler kâbus dolu
Ýnsancýklar vurdumduymaz Kafalarý kuma gömülü Sýra gelmez sanýr kendine Gözlerini kapatýp Kulaklarýný týkayýp Þahit olmuyorlar güya olanlara
Kör topal dönerken Devran aðýr aðýr Þehrin yeni hâkimleri Racon adýna yakalýyor Ýnsancýklarý ensesinden Sesleri ayyuka çýkýyor Ama ne duyacak kulak var Ne de görecek göz kalmýþ Ýnsanlar yok olmuþ Göçüp gitmiþler baþka diyarlara Ýnsancýklarýn gidecek yeri de yok Sürgün þehrin mahkûmlarý Kalakalmýþlar ortada
Sosyal Medyada Paylaşın:
Halit Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.