Hiç kapýsýný açamayacaðý bir ev ve bir çocuk oturduðu yürekten hiç kalkmayacak
Kokusunu hiç alamayacaðý çiçekler ve bir anne o evin bahçesinde
Öyküsünü henüz yazmadým tüllenmiþ ikindilerin henüz sahilinin küllenmiþ kumsallarýna uzanmadý bedenin paramparça aðýtlarýmý sokmadým gözlerinin içine ayaklarýnýn altýna sermedim ölü akþamüstlerini kaç gizli veda ve masum ölüm doðurduðunu lekeli dolunayýn söylemedim henüz hummalý lohusa gecelerin ateþten yorganýný örtmedim henüz üstüne . . . . .
Bana aðlatýlmýþ gözlerin yaþýný deðil o gözlerde kalemi kýrýlmýþ ne varsa onlarýn naaþ’ýný ver
Horozlarý öter yanaðýmda ellerim sabah o Ganj’da küllerini arýtýr kirinden ben kendi seccademde secdeye kapanýrým
Henüz ölemedi içimdeki çocuk
Yanaðýma o çocuðun dudaklarý saçlarýma o annenin eli deðecek ve ben bir kere daha doðacaðým bileklerim çýplak.
MGA
Sosyal Medyada Paylaşın:
sudengi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.