Bu gece sensizliðin acýsý bir acayip çöktü benim yüreðime,
Yine pýnar oldun çaðladýn, aktýn serin serin benim düþlerime...
Ansýzýn bu gece senin yokluðunun sýzýsý düþtü yine benim içime,
Geceler sensizliði saplýyor yine, sensizliðin yaralýsý þu garib yüreðime...
Yoksun sen yanýmda, yüreðimi aþkla yakan sevdam nerdesin?
Nerde hani, alevlerden arta kalan kömüre benzeyen o kara gözlerin?...
Yalanmýydý, gönlümü okþayan senin o tatlý sözlerin,
Unuttunmu yoksa ’seni bir ömür severim’ diyen, sen deðilmiydin...
Sensizlikten yine yüreðim yanýyor güzelim nerdesin?
Seni düþürüyor aklýma her an, insafý hiç yok bu gecelerin...
Senin ellerin yok avuçlarýmda, gözlerin de uzaklarýmda sevgilim!
Sensizim bu ’Ýstanbul’ sokaklarýnda, ’Azrail’ yoldaþým oldu benim...
’Beni en iyi sen anlarsýn sevgilim’ derdim ya, her zaman sana,
Ölürüm ben sensiz derdim ya, senin yokluðun da, yalnýz kaldýðým da...
Yaþýyor gibiysem de þimdi; bilirsin sen beni, anlarsýn ya!
Yaþamýyorum ben; bedenim henüz girmemiþ olsa da kara topraða...
Binlerce defa ölüyorum her gün senin yokluðunda vefasýz yarim,
Sakýn sen benim yaþadýðýmý sanma, beni böyle yaþýyor sayma sakýn sevgilim...
16 / 11 / 2008 - Pazar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.