Üþüyorum; Hiçbir kasým bu kadar soðuk olmamýþtý Esen, Bomboþþþ bir rüzgar Ýliklerimden…… Sirenler çalýyor, gecenin zifirinden. Öyle yorgunum ki mücadeleden Kaçmak, kaçmak geliyor, Kendimden. Bitkinim, Sevilmeden sevmekten Vermek, vermek, vermek…. Hep vermekten.
Ne zaman yorulsam bu seferden Ve ne zaman yenilsem, Bir çocuk çaðýrýr, Zamanýn gerisinden Sýcak sobanýn ardýna sýðýnan ince bedeninden Sabun kokusu eser. Islak göðsüne deðen minderinde Uyumak, Uyumak gelir içimden Bir daha uyanmamak Susdurmak ruhumu Bir daha hiç konuþturmamak. Neler vermezdim neler Mümkün olsa yeniden çocuk olmak.
Ne zormuþ Allah’ým Ne zormuþ, Ayakta durmak!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nurhayat Nalçacı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.