Çalkayalı Halil

Babasý mehmet’ti annesi sultan,
Yoksuldu, fakirdi giymedi mintan,
Yýllarca kalkardý aðarmadan tan,
Dokuzundan beri koþtu Halilim.

Doðup büyüdüðü köydü Çalkaya,
Derdini söylerdi güneþe, Aya,
Bir günde yatmadý hiç doya doya,
Yokluk belasýndan þaþtý Halilim.

Bir taneydi oðlu,Dört tane kýzý,
Azimle çalýþtý yetirdi azý,
Torunla sevindi tadýnca hazý,
Tek tek engelleri aþtý Halilim.

Kardeþiyle odur et ile týrnak,
Dokuz defa yaptý düðünle dernek,
Akraba içinde herkese örnek,
Sevecen haliyle baþtý Halilim

On yedi Aðustos deprem sýrasý,
Kalýnca yaþamla ölüm arasý,
Dünya sandý mahþer yeri burasý,
Gözlerde damlayan yaþtý Halilim.

Hastalýk derdini özünde saklar,
Kanseri hayata kederi ekler,
Sabýrýyla kabul oldu dilekler,
Çile ocaðýnda piþti Halilim.

Altmýþ beþ yaþýnda sevgiyi dokur,
Özlemiydi þimdi Kuraný okur,
Dostluk sofrasýnda her zaman vakur,
Torun düðününde hoþtu Halilim.

Fatmasý sýrdaþý sevdasý aþký,
Sevgide, güvende duymadý kuþku,
Þükürle kazanýr cennette köþkü,
Ýslamý yaþarken coþtu Halilim.
Sosyal Medyada Paylaşın: