ateþ kâðýda düþer
kör olur
kâðýt bir gemi
altý mavi üstü ateþ
kördür görmez
vurur ve oturur
ateþ sönende
kap/kara bir satýra
sevgi düþmanlarý karþýda
ateþ!
hasret bir kýta karþýda
fora!
ekmek bir göz karþýda
kara!
ilk dönenler
“yoktu kimse”
kör…
cefa hastasýydý gönül
nasýl görmeye kýysýn
elden bitme yerden solma
sevdaydý bu alna yazma
koydu gönlü yoktan bir usla
ah dedim yar
sen de olsan…
ateþ…
bir gardaþ özledim
sonra
babayiðit görünür
yaðmurun gözlerinden
kutsanmýþ iþte
o da bana çekmiþ
ey gardaþ ateþ
bir baba özledim
sonra
þuramda tepinen kalleþ
baba yarýsýdýr el kalkmaz…
yokluk tarlasýnda bir anýzlýk ateþ
görünmez ki içten yanar
bir ana özledim
sonra
ay büyütürken saçlarý
Yemen’e giden bu son türkü
kaçýrma gözlerinin yaþlarýný
gitme vakti
yanýk tarhana çorbasý gibi
damarýma kokan ellerin
sarýlasý gelmiþ
ayaklarý üstünde
þuursuz bir cennet bekçisi
yol verin
ey ezilen insanlar
üstüne koyun varsa bir ay bir yýldýz
ana altýný yakar
ne de olsa onun da eli ateþ
sonrasý hep yanlýþ
yar koyunu özledim
kanatsýz martýlarýn ekmeði
koþ kaptan gemi yanýyor
battý batacak suya
gemi…
yeter be
dumandan kaçýra kaçýra
ateþ getirin bana
sulardan çok geçtim
çok üzgünüm çok
kaptan
iskele babasýz
gönlün tutunacak yeri olsa
yakar mýydým onun ellerini
oflayýn tayfalar
aþk düþtü gemiye
gayri ateþ nereye biz oraya
kör…
bilmezlerdi ki
yalan söylerken kara çocuklara
attým bu çentikleri kafatasýma
hep seslerini duydum
aklým karýncalandýydý oysa
her düþün altýna baktým
yoktu kimse
ranzama kurulmuþ kara günler dýþýnda
kör müsün?
önüne bak ateþ
bilmez misin?
bir ateþ nüshasý gönül
tek kölelik aþktan kalan
ya ben körüm
ya da
kimse yok içinde
kendimden baþka
ötesini sorma...
ötesi bir ateþ yaðmuru
ötesi bir yanýk tarla kokusu
ötesi ayaklar altýnda bir cennet
ötesi demir yutan seyyah bir koy
ve enötesi bir ses ki kaybolmakta
bir memleketin hudut kapýsýnda
varmaya yeminli
kâðýda yamalý dilsiz bir gemi
altý mavi üstü ateþ
çizmek kolay
siz söyleyin
ey ezilen insanlar
içine en fazla kaç kiþi sýðar?
içinde en fazla kaç memleket yanar?
ateþ…
kör…
gemi…
ateþ kör olmaz
kâðýda düþse de kâðýt gemi olmaz
altýnda da mavi yoktur
üstünde ateþ hiç...
kâðýt yananda kara bir satýr da kalmaz
kalan küldür
hepsi hayal hepsi kör ateþ tanrýsýna
adanmýþ aþk çürüyen koy/un
ki gerçekte yok öyle bir þey
sadece
bir ben ve ben sönende bir kâðýt
gel “kara satýr”
sön sen de ben/de ateþ
“oofff”