NEHİR KIYISI DÜŞLERİ - II

I.

Sesini duydum sanki gönülden bir sýrdaþýn,
Uzandým kýyýsýna beni çaðýrdý nehir.
Yüreðimde üþürken beyaz elleri kýþýn,
Billur bir hayal gibi uzakta kaldý þehir.

Vurgun yemiþ aþýklar gibi periþan sefil
Bir yýldýz kayýverdi gözlerimin ucundan.
Gamlý bir rüzgar esti uzaktan efil efil,
Bir çýð düþtü usulca daðlarýn sorgucundan.

Nihavent bir þarkýnýn kapýldým ezgisine,
Azadelere mahsus düþler içre yürüdüm.
Kulak verdim uzaktan bir çobanýn sesine,
Dedim ki, ben eskiden çobanlar gibi hürdüm.

II.

O nehrin kýyýsýna bir zaman yeþil dallar,
Yýldýzlarla beraber beni davet ederdi.
Ýplik iplik kývrýlan uzayýp giden yollar,
Atýlýver koynuma hadi gidelim derdi.

Bugün derin sükuta dalmýþ uyuyan gece,
Uhrevi bir hüzünle ruhuma elem verdi.
Nehir durgun akarken bana doðru gizlice,
Beyaz püsküllü dallar titreyerek ürperdi.

Þairin gözlerinden bir damla düþtü suya,
Hale hale esnedi nehir duygulu ürkek.
Kainat kaygýsýzca dalmýþ tatlý uykuya,
Anladým ki bu hayat böyle sürüp gidecek.

(Taþova, 11.02.2007)

Ali Rýza Atasoy




Sosyal Medyada Paylaşın: