genç bir kadýn hayaleti týrmanýyor
metruk tepelere
ve içinde bir yakarýþ
Amadeus’um nerede?
nasýl da ezberlemiþ rüzgâr
yarým kalan ölüm marþýný
meczup çobanlar gibi
ýslýk ýslýk dilinde
zifiri gece bir avuç çamur atýyor
ayýn yüzüne
korkup saklanýyor yýldýzlar
karanlýðýn göðsüne
þehirdeki ýþýklar
birer birer sönerken
ve Matem; zift gibi dökülürken göklerden
son þarkýmý yazýyorum
neþter vurup hüzüne
bundan böyle ne aynalara
ne de bana iltifat eden
dostlara inanýrým ben
yalanlarýn arasýndan
gülümsedikçe yüzüme
meðer yalnýzlýðým
ne büyük dostmuþ bana
doðru söyler
acý söyler
sýzý söyler
bu son þarkýmdýr benim ey kadýn!
bütün þarkýlar seni
yalnýzlýðým
beni söyler
Celal Çalýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.