FERYAT

Bitmeyen gecenin þafak özlemi,
Bir nesl-i âsýma aðýr geliyor.
Kandil kandil gökyüzünde yýldýzlar,
Bedenimiz dirhem dirhem ölüyor.

Derme çatma bir hayata âmade,
Plansýz düzensiz hücre her oda,
Günlerimiz her gün ayný demode,
Saksýda bekleyen çiçek soluyor.

Hicrana tutsaðýz, hasrete feda,
Beklenen aðýzdan çýkmýyor seda,
Karanlýk her taraf güneþ doðsada,
Kervanlar gecede mahsur kalýyor.

Kalpler kan basmýyor bitkin bedene,
Çiçekler açmýyor bahçe virane,
Toprak küsmüþ yüz vermez bahçývana,
Sisli yamaçlarda kurtlar uluyor.

Mahkum herkes kat kat apartmanlarda,
Düþünceler suçlu ruh zindanlarda,
Bülbül güle susamýþ hicranlarda,
Rüyalarý afakanlar bölüyor.

Kandillerin tükenir bir bir yaðý,
Gelecek gün bu günden de bayaðý,
Gövdeler düþman biliyor ayaðý,
Ümitsiz yollarda gözler dalýyor.

Önümüz zifirî katran karasý,
Açýldý bedenle ruhun arasý,
Beyinlerde karabasan sarasý,
Kafalarda örümcek að örüyor.

Sesleniriz cevap bulmaz çaðrýmýz ,
Eðrilerde tuzbuz oldu doðrumuz,
Bozalara ocak oldu saðrýmýz,
Gündüzümüz gecelerde eriyor.

Açmýyor ki güle hasret bahçemiz,
Hecelerde esir kaldý lehçemiz,
Uykulara düþman oldu gecemiz,
Bir nesil varlýkta yokluk soluyor.
Mehmet Çiftçi

Sosyal Medyada Paylaşın: