GÖNÜLLERE EKİLEN TOHUM

Bir tohum attýn topraða
Her gittiðin yere.
Fidana döndü tohum diktiðin yerde
Sonra filizlendi, büyüdü…
Dalýndan ok yaptý alperenler
Gölgesinde dinlendi atlarý

Büründün “ kemiðe ete”
Derviþ gibi göründün
Fidanlardan biride
Dikilmiþti Söðüt’e

Bir tohum attýn gönüllere
Himmet ile sulanan
Hayat buldu can buldu
Her tohum bir âlemdi
Büyüdü çýnar oldu.

Kim bilir kaç dergâhtan biriydi seninki?
Kim bilir, kaç derviþ düþmüþtü yollara?
Kim bilir kaç derviþ çekecekti dünya acýlarýný?
Bir nizâmýn doðum sancýlarýný…
Kim bilir kaç derviþ azaltacaktý.

Dua ile attýn tohumlarý
Anadolu’nun manâ tarlalarýna…
Yeþerdi, neþv ü nemâ buldu.
Kim bilir kaç alperen
Atýyla altýnda durdu

Herkes Sen’in adýnla dua ediyordu
Vesile ederek.
Seni vesile kýlarak istimdat ediyorlardý
Ve bir devlet doðuyordu…
Sahipsiz kuru topraklar,
Vatan oluyordu…

Sende taþýdýn odunlarý dergâha
Hepsi de dosdoðru…
Ve soruyor Hazreti Tabduk:
-Neden hepsi doru?
Hâyasýndan mahcup, zoraki cevap:
-Eðri olan biziz!
Onun için buradayýz…
Ve bakýyor þeyhinin yüzüne yalvarýrcasýna,
“Rabbim lütfunla bizi doðrult…”
Herkes hayrette, sessiz duruyordu,
Ve Söðüt’de bir çýnar büyüyordu…


Öyle bir tohum attý ki,
Yeþerdi dal budak saldý.
Gölge oldu mazluma,
Zalime atýlan ok, âlime kalem oldu.
“Kývrým kývrým akarken Sakarya”
Sen kýyýsýnda geziyordun.
Ve ardýnda:
“Çil çil kubbeler serpen ordu”
Bir fidan çýnar oldu…

“Ana rahminden geldik pazara
Bir kefen aldýk döndük mezara”

Her fani gibi irtihâl ettin.

“Yaratýlaný hoþ gördün yaratandan ötürü”
Ne olur bize de yardým et
“Medet ey derviþim Yunus’um medet”








Sosyal Medyada Paylaşın: