GÖNÜL
GÖNÜL
Haykýrdým sesimi kimseler duymaz
Ýsyaným dostlara uslan be gönül
Bir garip dertteyim kimseler bilmez
Yeter daldan dala konma be gönül
Arý oldun çiçek çiçek bal aldýn
Dostun yollarýna toprak yol oldun
Sana kem diyene döndün gül verdin
Kalk artýk yerlerde kalma be gönül
Bir deli þairim dedin bilmeden
Hep dert e sarýldýn bir gün gülmeden
Dostun yüreðinde yanýp ölmeden
Bahsetme ölümden bekle be gönül
Tükense de ömür sevda tükenmez
Seven gönül bin dert ile yýkýlmaz
Hasretlik acýdýr inan çekilmez
Alýþ ayrýlýða saðlam be gönül
AHMET seni taþa çalacak birgün
Onulmaz dertlere salarsýn hergün
O yarin gönlüne gidersem sürgün
Virane sarayýn olur be gönül
AHMET BOGÜN
30/10/2008/
GEBZE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.