Parçalý bulutlu bir gündü intihar ettiðim Evimin beyaz penceresinden oldukça uzaktým Kalkýlamaz,çýkýlamaz olmuþtu tüm öðütler. Kimsesiz ölüyordum yine. Yine aðlamaklý oluyordum, Yine intizar ediyordum, Yine çýðlýk çýðlýða susuyordum. Uzun uzun düþünme fýrsatý tanýdýlar bana Betonun soðuðunu düþünüyordum bir dem, Bir dem içimdeki kimsesizlik çekiliyordu vücudumdan. Aðýr damlalarda ölüyorum! Kesin kararýmý gitmekten yana kullandýðým þu saniye Þu an,þu dem,þu mizansen Filmler izliyorum gökyüzünde. Sakallý bir çocuk yüzü görüyorum derinlerime indikçe Kendime yaklaþtýkça yýl oluyor damlalar, Yýllar sükûta dalýp can çekiþerek boðuluyorlar. Nasýl katlanýlýr insan hatýralarýna? Hiç mi usanmaz ölüme süzüldüðü an dünyadan? Katlanýr… Usanýr belki ama… Yinede alamaz kendini pencere ardýndaki son duraktan. Yine de en güzel anýný yanýna almayý unutmaz… Ve artýk Son kez, Sýzým sýzým sýzlar burnunun direði… Son oksijenini çeker vücut. Düþer gökyüzünün i mgelemine…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Tuncer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.