Yokluğuna Dokundum / Ellerime Çiy Düştü...

sana

bir þiir borcum vardý
yorgun düþen akþamlarýn gölgesinde
haykýrýþtý o vuslat acemiliði
yarým kalmýþ bir uykuydu hüzün
bu deli kentin sabahýna inat
senli geceler kuþandým
gözlerini dokudum
kapanmak bilmeyen göz kapaklarýma

bir þiir borcum kaldý
yüreðime mýhlý
gizemli öyküler esrarýnda
saman alevi hayata inat
yangýnlar kuþandým aþka dair
ondandýr susuþum
düþüþüm ondan / gecenin kuytu yanýna
yanlýzlýðýmla

hani kanar ya gece
hani yýldýz yýldýz dökülür ya kelimeler
öylece uzatýp ellerimi
yokluðuna dokundum

yokluðun
bir suret aynaya her bakýþýmda
gözlerimin içinde bir koca dünya
yokluðun
çýðlýklanmýþ bir dize
kalemime baðdaþ kurmuþ
yokluðun
bir zehirli nân

oyy
yokluðun isyan

belki bu son þiiri gençliðimin
belki yazýlacak yeni bir ömrün baþlangýcý

gözleri kýsýk bir Ýstanbul yokluðun / karanlýk

zaman erirken sarhoþ gülmeler ýsrarýnda
tenha sokaklarda kýrýldý adýmlarým
peþimde iri gölgeler
bir þiir yazacaktým sana
ellerime çiy düþtü

alný ak bir kaç harf kopardým gökyüzünden
çiy düþen ellerimle
gecenin en karanlýk yanýna adýný yazdým
düþtüm
kanadým

yokluðun
þiirimi kuþatmýþ en anlamsýz cümle
yokluðun
bir apansýz kurþun kalbimi daðýtmýþ
yokluðun
zemheride kurulmuþ bir dâr

oyy
yokluðun intihar...


16/10/2005 - Kartal

Ýmdat Özcan




Sosyal Medyada Paylaşın: