ATEÞ Ben ateþi anca Senin çaktýðýn kibritteki kadar masum Tutuþturduðun çýradaki kadar parlak Kazan kaynattýðýn ocaktaki kadar büyük Teneke sobamýzdaki kadar sýcak bilirdim Sýrf her uzanýþýmda cýs dedin diye Sýrf bir seferinde elimi deðdirdin diye Sýrf o yüzden O yüzden korkardým ondan anne
Ocaklýða senidi sacý kurup Yufka ekmek yapmaya baþlayýnca Baþýndan hiç ayrýlmazdým Yaðlý þepit yap diye baþýnýn etini yerdim Hani bazen baca çekmez tüter diye Duman odaya dolar içimiz yanardý Ciðerlerimiz çýkardý öksürmekten Sýrf sen kýzdýn diye Sýrf gözlerim acýdý ciðerlerim yandý diye Sýrf o yüzden O yüzden nefret ederdim ondan anne
Daðda ekin biçerken Öðleye doðru boz armudun dibinde Ýsli tenceremizde pilav piþirirken Koþar gelirdim yanýna Patates gömerdim külün içine Piþenleri çýkarýrken Bazen yanlýþlýkla kömür avuçlardým Sýrf parmaklarým kýpkýrmýzý oldu diye Sýrf kabarýp su topladý diye Orak tutamayacaðým diye Sýrf o yüzden O yüzden kaçardým ondan anne
Gazla elektrik gelince Ne kibrit kaldý ne çýra Ne ocak ne baca ne teneke soba Senin o saatlerce Tutuþturmak için uðraþtýðýn ocak varya Bir tek düðmeye baðlandý Aç kapa aç kapa Gerekmiyor baþka zahmet baþka çaba Sýrf baca tütmüyor ciðerlerim yanmýyor diye Sýrf gözlerim yaþarmýyor avuçlarým kabarmýyor diye Sýrf o yüzden O yüzden rahat uyuyordum anne
Dün gece Ýnsan ve hayvan seslerinin birbirine karýþtýðý Ýnanýlmaz bir kargaþa ile uyandým Dýþarýya pijamalarla fýrladým Ateþi gördüm anne ateþi Daðý taþý sarmýþtý Bizim köyün ben diyeyim on sen de yüz katý Duman ve alev bulutlara deðiyordu Cehennem kýzýlý gecede Kozalaklar birer alev topu olmuþ Metrelerce uzaða fýrlýyordu Kibrit dediðin çýra dediðin ne ki Dumaný gördüm anne dumaný Tüten soba çekmeyen baca ne ki
Rüzgarý da alarak arkasýna Kudurdukça kudurdu Büyüdükçe büyüdü Baða bahçeye yürüdü Ne dað dinledi ne bayýr Önüne ne geldiyse yaktý cayýr,cayýr Ne kaplumbaða kaldý ne tavþan ne tazý Sakar keçiyi kýnalý kuzuyu sarý kýzý Kara kaçaný sapý samaný Hepsini kaybettik,kaybettik anne
Hani evimizin doðusunda Salýncak kurup sallandýðýmýz Dibinde oturup çay içtiðimiz Yaz kýþ kuþ cývýltýsý eksik olmayan Rahmetli dedemin küçükken ektiði Yan yana iki andýz aðacý vardýya Artýk ne kuþu var onlarýn Ne dalý ne de yapraðý Her þeye raðmen inatla dimdik duran Kapkara gövdeleri kaldý Yaðmur yaðýp güneþ doðunca Baharda yine dal verip çiçek açar mý Açar mý dersin anne
Çok þükür duvarlarý aþýp gelememiþ Soðuk mermerlere dokunamamýþ ateþi Ýsi deðmemiþ külü gelmemiþ Arife gün su tutup ellerimle silmiþtim Tertemiz duruyor baþucundaki taþ Üstündeki çiçek yemyeþil Topraðýnsa yamyaþ Bak yanýnda iki büklüm oturuyorum Ne olur bana kucak aç Kaldýrdým ellerimi olabildiðince Dualarým seninle seninle anne Sosyal Medyada Paylaşın:
Adem Durmazer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.