Güzel duruyordu üzerinde mazi… Yakýþýyordu sana uzak olan her þey… Yüzünde,pembe yanaklý bir çocuk gülümsemesi, Elinde sapýndan ayrýlýk damlayan, Yeni koparýlmýþ bir papatya… Ne güzel olurdun Temmuz’da sen… Fýndýklar diþine oturunca ne güzel olurdun… Ne güzel kokardý ellerin, Sanki kollarýn… Nazlý bir kuðudan çalýntýydý… Ben seni, Tam da orda, O bahçede, O zaman, O masalsý güzelliðinle, O tüm doðayý cemalinde barýndýrmanla, Sevdim… Sevdim… Sevdim…
Ne güzel duruyordu üzerinde mazi…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Erhan Tuncer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.