Acımın Ucunda Adın

Yaz güneþinde demlenen adýn yakýyor genzimi
Karamsar bir þiirin arifesindeyim, sensizim
Kâðýt kýrgýn, kalem küskün bana
Adýný yazmadýðým için
Ama adýn yabancý tüm benliðime
Adýn bu kurtlar sofrasýna ufak
Adýn üþüyor dilimde
Gözyaþým düþüyor üzerine
Adýn silinip gidiyor
Kem gözlü bir koca karý nazarý gibi
Adýný anmak istediðim herkes
Þeytanlaþýyor birden
Mecliste demlenen her acýnýn sonunda
Bir tek adýný söyleyemeden bitiyor fasýl
Sanki hayatýn provasýndayým gibi
Acý çekiyorum
Acýmýn ucunda adýn
Söyleyemiyorum
Cevrin bana sefan ele düþüyor
Söz açýlsa cefan dile düþüyor
Kayboluyor zaman
Bitiyor gece
Yýldýzlar sarýyor seni
Sessizce
Bir þiirlik kaçamak buluyorum
Kalem hançer oluyor ben tutunca
Harfler yýlan olup yutuyorlar adýný
Bir kaðýdýn üzerinde yedi cihan adýna karþý
Bu savaþý kaybediyorum
Adýný adýmla anmamý günah belletiyorlar
Kahrým ve hicranýmda merhamet edilmeme yetmiyor
Bir daraðacýna yazýlýyor adým
Hiçbir kelimem adýnýn diyeti etmiyor
Bir efsunla perdele halký
Kurtar beni bu giyotin soðukluðundan
Söz veriyorum
Bir gün gelecek dilleneceðim
Söyleyeceðim adýný efkar fasýllarýnda
Kanatmayan bir kalem geçecek elime
Adýný yazacaðým her þiirime
Yemin ediyorum o gün gelecek
Ve adýn
Alelade bir gözyaþýna kurban gitmeyecek
(2006-06-16)

Abdülkadir Karaca

Sosyal Medyada Paylaşın: