Ş E H R İ T E R K E D E C E Ğ İ M..

Sustum;..Þikayetin bu ise eðer.
Yýllarca, boþuna sevmiþim meðer.
Bir umut...sulayýp,versende deðer,

Belki,dön desende dönmeyeceðim;
Senin için,þehri terkedeceðim...

Sokak lambasýnýn loþ ýþýðýnda,
Ben,sabah ederken,sen döþeðinde,
Dua ettim duygu karmaþýðýnda...

Belki,dön desende dönmeyeceðim;
Senin için,þehri terkedeceðim...

Resmini...son defa öptüm,aðladým;
Kah duruldum,güldüm,kere çaðladým.
Sensizliði,senin için yeðledim.

Belki dön desende dönmeyeceðim;
senin için,þehri terkedeceðim...

Þu köþe...þu masa...þu da mendilin;
Ýki yýldýr konmaz yaðý kandilin.
Ýplerini kestim gece sandalýn.

Belki, dön desende dönmeyeceðim;
Senin için,þehri terkedeceðim...

Gayesizce daldý boþa kürekler,
Ve;bir nihayete,sona sürükler.
Bir Nebi’me doðru çarpmaz yürekler,

Belki, dön desende dönmeyeceðim;
Senin için...Beni terkedeceðim...

NebiKILIÇKAYA
04 Ekim 1999...Pazartesi


Sosyal Medyada Paylaşın: