PARKTAKİ ADAM

Onu her gün bir defe o parkta görüyorum.
Ýnsan olduðum için utanýp eriyorum.

Milyonlarca insaný barýndýran koca kent,
Üç beþ çaresiz insan sana okuyor lanet.

Kimbilir kaç senedir su görmeyen o beden,
Aðustos sýcaðýnda o parke baþlýk neden.

Dizlerine iniyor kemersiz o pantolon,
Tutuyor bir eliyle pantolon mu o yalan.

Sakallar topaklanmýþ , býyýklarla beraber,
Önüne bakar yürür etrafýndan bî haber.

Açtýr da sanýyorum çöplükte ekmek yoksa,
Bir insanlýk ayýbý bu böyle olacaksa.

Kimi her gün deðiþik kýyafet giyer gezer,
Bu garibi görünce dudak büker göz süzer.

Bilmez çaresizlik ne , açlýk nasýl bir þeydir.
Tatmamýþsa ne bilsin parkta uyumak nedir.

Bir vebal yönetene âhiret ýztýrabý,
Vermek zor olsa gerek böyle çetin hesabý.

Ve bir millet günahkâr o garip aç yatarsa,
Eðer bed dua eder þayet o da tutarsa,

Hangi el o gün bize derde derman olacak.
Lütuf deðildir bize gelecek bela ancak.

Ne oldu bize böyle vurdumduymaz ilgisiz,
Yalnýz ilgisiz deðil kör cahil çok bilgisiz.

Hem bencil hem ukalâ güruha dönen millet,
Ýtibar bekler ama ona yakýþan zillet.

Komþusu açsa ecdat lokma almaz aðzýna,
Torunlarda rezalet geldi ta boðazýna.

Öyle ecdat böyle torun yakýþýk alýyor mu,
Yedi kat yabancý o dedeyi biliyor mu.

Bin piþmandýr þehitler bize vatan býrakan,
Bed dua ediyordur bu topraða akan kan.
Mehmet Çiftçi

Sosyal Medyada Paylaşın: