Âşkın dilini unuttuk

Bir zamanlar ne çok severdik birbirimizi,
Kalplerimiz birbirimiz için atardý hep,
Zemherinin soðuðu bile bahar meltemi olurdu aþkýmýza,
Þimdi ise ruhlarýmýz ayrý, bakýþlarýmýz soluk, hatta aþka düþman.

Bir düþten uyandýk belki de ansýzýn,
Gerçekle yüzleþmek keskin bir hançer gibi.
Sevda dediðin masalmýþ meðer,
Ve biz, o masalýn baþkahramaný sandýk kendimizi.

Her cümlenin içinde bir vuslat arardýk,
Þimdi sessizlik esir almýþ kelimelerimizi.
Sevda bahçemizin gülleri, birer birer döküldü,
O eski rüzgârlarýn þarkýsý, þimdi ýssýz bir hüzün bestesi.

Bir zamanlar, gece yýldýzlarýný seyrederdik,
Her biri bizim sevdamýzýn þahidi gibi parýldardý.
Þimdi ise gökyüzü, bulutlarla kaplanmýþ,
Ve yýldýzlar bile küs, bizden yana dönmüþ baþýný.

Hangi yoldan döndük de kaybolduk, ey sevgili?
Hangi kavþaðý geçtik de yollar ayrýldý?
Oysa ayný kaderin izinde yürüyorduk,
Þimdi her adým, ayrý bir yazgýnýn sesi gibi.

Aþkýn dilini unuttuk belki,
Gözlerdeki ateþ, küllere dönüþtü fark etmeden.
O eski sýcaklýk, ellerimizden kaydý gitti,
Ve üþüyoruz artýk, birbirimize dokunmaktan korkarak.

Bir vakit, sevdanýn terennümüydü her sözümüz,
Þimdi suskunluk sarmýþ benliðimizi.
Bir yudum gözyaþýyla sulardýk düþlerimizi,
Oysa þimdi kuraklýk hükmediyor yüreðimize.

Zaman mýydý suçlu, yoksa biz mi yenildik?
Yoksa aþký bir sýnav sandýk da, geçemedik mi?
Gözlerimizde saklanan tüm umutlarý,
Hangi rüzgâr alýp götürdü, bir daha geri getirmemek üzere?

Ve þimdi, sessiz bir kýyýdayýz ikimiz de,
Deniz çýrpýnsa da, biz gemilerimizi terk ettik.
O eski fýrtýnalarý bile özler oldum,
En azýndan bir haykýrýþ vardý; þimdi ise sessizlik.

Yine de, bu hikâyenin bir yerinde,
Belki küllerden bir kor, yeniden yanar mý?
Bir bakýþ, bir söz, yeniden açar mý gülleri?
Yoksa bu sevda, ebediyen kapanýr mý mýsralarda?
Sosyal Medyada Paylaşın: