Ýnsan olmak öðrenilecek bir iþti Ve bunu bana kimse söylememiþti.
Adam gül dikiyordu kabristana Gözlerinde billur yaþlar Elleri toprak Nefesi can revan
Adam gül dikiyordu kabristana Yaþamaktan piþman
Yaðmurlara emanet bir fidan Topraða emanet yar Gayri aðlamak neye yarar Gül bile ar etmez Açmaya hüzne Hüzün bir sevdadýr durmadan kanar
Yazgýmdýr nereye baksam Gözlerime hüzün yaðar Gözlerin gitti diye benden bilirim Bilirim de söylemeye varmaz dilim Aþk öyle çabuk bitiyorsa kendi utansýn Sen bende hiç bitmeyecek bir ansýn
Gelir birden dudaklarýnýn uçuk gülüþü Kurulur gönlümün ufkuna Kime baksam sen görürüm Yokluðuna dalmak zehir olur bana Uçurumlarý yar görürüm
Adam gül dikiyordu kabristana Aðlamýyordu Kanýyordu
Gideceði yar yüreði yoktu Hiçbir yer yoktu bunu biliyordu Ýnsan olmak acýtýyordu kimseye söyleyemiyordu Islýk çalýp yürüyordu
Nisan 08
Sosyal Medyada Paylaşın:
fürade Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.