Zalime Boyun Eğmem
Ben zalime boyun eðmem kardeþim,
Hak yerini bulsun diye yola çýkmýþým.
Mazlumun gözyaþý düþerken topraða,
Zalimin keyfi için susamam, olmaz!
Vicdaným var, bozuk teraziyi tartar,
Adalet diye baðýrýr her nefesim.
Bir de Allah var derim, bilirim,
O görür, o bilir, o hesap sorar...
Sen tahtýný kurmuþsun haramýn üstüne,
Mazlumun ekmeðini çalmýþsýn elinden.
Gözünün içine baka baka gülmüþsün,
Ama bil ki, bu dünya kimseye kalmaz.
Zulümle abad olanýn sonu gelir,
Her taþýn altýndan bir feryat yükselir.
Sen uyurken huzur içinde,
Mazlumun dualarý yýldýzlara ulaþýr...
Bir damla gözyaþý zannedersin,
Oysa tufan olur bulur seni.
Mazlumun ahý göklerde yankýlanýr,
Zalimi titretir, yerle bir eder...
Ne kadar kaçarsan kaç, nereye saklanýrsýn,
Hak bir gün gelir, kapýný çalar.
O vakit hesap sorulur tek tek,
Mazlumun hesabý aðýrdýr zalimi kavurur...
Ben doðrunun peþindeyim, haksýzýn deðil,
Eðilmem, bükülmem, susmam, satmam.
Mazlumun davasý benim de davamdýr,
Hakkýn yolunda yürürüm, düþsem de kalkarým...
Bana derler ki: “Hak için çok konuþuyorsun.”
Evet, konuþurum kardeþim, susamam!
Zulme göz yummak, zalime ortak olmak,
Benim vicdanýma sýðmaz, inan, olmaz!
Haydi zalim, al tahtýný, al malýný,
Göm vicdansýzlýðýný yüreðine.
Ama unutma, bir gün gökyüzü kararýr,
Mazlumun duasý tufan olur gelir...
O gün ne koltuðun kalýr, ne kibrin,
Ne de saklanacak bir deliðin.
Adaletin terazisi þaþmaz zalim,
Mazlumun hesabý burada da görülür, öte tarafta da....
Ben zalimi alkýþlayamam, mazlumu ezemem,
Doðrunun üstüne yalan serpemem.
Varsýn susturmaya çalýþsýnlar beni,
Varsýn tehdit etsinler; ben hakkýn yanýndayým!
Mazlumun duasýyla yürürüm bu yolda,
Hakkýn ýþýðýyla aydýnlanýr adýmým.
Ne zulme boyun eðerim, ne de susturulurum,
Mazlumun ahýyla zalimi yýkarým, korkuturum...
Erol Kekeç/07.01.2025/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın:
TİLHABEŞLİ FİLOZOF Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.