SEN YOKSUN

sularý çekilir denizin;
dalgalar susar, ben susarým...
yosun baðlar postallarým;
son kavgamda yorulmuþum...
saatler aleyhime iþler,
çoðaltýr acýlarýmý yelkovan;
kalakalýrým orta yerinde evrenin,
akreple yüreðimden vurulmuþum...

fay kýrýklarýdýr yokluðun;
deprem sancýsý olur bedenimde,
balýklar gibi sürülmüþ kýyýlara, tedirgin;
amansýz bir avcýnýn hoyrat ellerinde...

çiçekler solar gün batýmýnda,
henüz koklanmamýþ doyasýya,
renkler karýþýr birbirine;
yüzümde derin bir hüzün baþlar,
savrulur dört bir yana tenimde...


ve kirpiklerin düþer aklýma aniden,
geçit vermeyen,asi;
vazgeçemediðim tel örgüler
kanatýr gözlerimi derinden...
dudaklarýn olsa sarardý yaralarýmý;
etli ve merhametli
ah öpebilseydim yeniden...

sen yoksun!..
büyür yoksunluðum da!
parkam bile üþütür gövdemi,
sensiz gecelerin koynunda...


Sosyal Medyada Paylaşın: