Hâl Bilmez Kalabalıklar İçinde

Kendi halinde olmanýn sessizliði,
Bir huzur getirir, kalabalýklar koþarken,
Her biri yabancý, her biri hâl bilmez,
Bir gülün naifliðini saklýyorsun içinde,
Rüzgâra kapýlmadan, dimdik kalýrsýn yerinde...

Kalabalýklar koþarken bilinmeyene,
Sen durup bekler, seyredersin sadece,
Bir çýðlýða karýþmaz sesin,
Bir aðýrlýk býrakmaz yere gölge,
Kendi halinle, özünden ödün vermeden...

Ne çok uðraþýr insan bilinmek için,
Oysa bilmez ki, asýl bilmek içindedir,
Görünmek deðil, görünmeden var olmak,
Bir erdemdir senin bildiðin,
Kalabalýklar içinde, hâlini saklayan bir sýr gibi...

Çoðunluða uymak zor mu gelir?
Yoksa zor olan, içindekini kaybetmemek mi?
Baktýkça boþluða, çoðalýr sükûnetin,
Kendi halinin güzelliðinde,
Bir cevher saklarsýn sessizce, derinde...

Çünkü bu dünyada herkes,
Bir iz býrakma peþinde koþar,
Ama sen, izlerinle deðil,
Sessizliðinle bilinir, fark edilirsin,
Kalabalýklar arasýnda, kendi halinde bir gölge gibi...

Bahadýr Hataylý/8.11.2024 13:25/Namazgah/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: