Heybetine bakýp köküne aldanýr insan. Diyar güven daðý, karla kaplý, her köþe su! Ne bulduysan yersin, içersin, olmadan piþman. Zehir mi, öldürür mü demez, duymadan kuþku…
Týrmanmasý zordur, dorukta yalan ezilir. Soðuðu dondurur, yeni bir dünya sezilir. Kalp tek parça, emindir, gözden huzur süzülür. Zirve saf imandýr, bitmiþtir ne varsa sorgu!
Doruktan inen piþman, bedenle cebelleþir. Yakar daðý, baþý gibi doðasý kelleþir. Ten soyulur, rahmet bilinen toprak çölleþir. Güven daðý deðiþir, yayar çorak duygusu!
Topraðýndan çýkan çalý çýrpý ölüme eþ. Ne kadar sürsek kökünü bulamayýz, deþ, deþ! Güven daðý gelmez geriye, yakar da kalleþ. Doðasýný yitirmiþ, ölmüþ gerçek olgusu…
Anlamayýz dünyayý, ararýz tek tokluðu. Güven daðý bu, yansa yitirir çokluðunu… Sahipken bilmez kýymet, kaybettirir kurusu. Kaybettiðimizde anlarýz neymiþ yokluðu!
Saffet Kuramaz, 02.01.2025, Ankara
./.
Daðlara Mushaf’ta pek çok atýf var Büyüklenme ey insan, söyler Yaradan Atýlmýþ yün gibidir, gelince O an Etekleri çiçek, baþýnda kar var
Nezafet her yaný, temizlik yayar Derinde bilinmez, hazine saklar Ademoðlu yerde, ovada kýþlar Etekleri çiçek, baþýnda kar var
Deniz baþýn alýp, giderse bir gün Ýnsandan çektiðin yýlarsan bir gün Derdimin ortaðý, daðlarsa bir gün Etekleri çiçek, baþýnda kar var ---->deniz_tayanç1
Teþekkür ederim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.