masum deðilken sen, ben hiç birimiz içimizdeki kreþe raðmen, kanýyorken çocukluðumuza nefesimiz hýçkýrýklardan doðdu belki de bize, biz kavuþma hikayemiz.. tam da kaybetmiþken gökten, denizden, rüþtümüzden maviyi kýrmýzýnýn kadim mertebesinde, bir goncanýn ki güle evrilen kýzýl devrim hikayesinde bir var oluþ, yâr oluþ destaný gibi bahçelendin, meydanlandýn ömrüme eþsiz bir eþ, mevsimsiz güneþ oldun, doðdun gönlüme.. çok þükür, kartondan aþk deðiliz âlâ göklere sýðmayan ipsiz uçurtma gibiyiz inan sevdiðim bugünde yarýn kadar güzeliz.. aç tam da þimdi pencerenin, o çocuksu hallerinin, kafesinden göðsünü dudak, dudaða konsun, tutuþsun rengine kelebekler uçuþsun el, ele düþselliðinde mavilikler..
~°~ ~°~ ~°~
Sosyal Medyada Paylaşın:
Devrimkaya~ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.