Dertlerin Zinciriyle Bağlı Yürek

Karanlýk bir gecede yankýlanýr bir inilti,
Duyulur mu bir yüreðin ezgisi?
Hayat mý saðýr, yoksa insan mý kör,
Dertlerin zinciriyle baðlanmýþ bir yürek,
Ne acýlar gördü, ne sessiz dualar etti.

Gökyüzü sisli, yýldýzlar ürkek,
Ay, karanlýða gömülmüþ, ýþýðýný esirgemiþ.
Bir yanda umut, taze bir tomurcuk,
Diðer yanda keder, dev bir kayalýk.
Hangi el dokunur da siler bu yükü?

Sorular iç içe, cevaplar kayýp,
Bir boþluðun içinde yankýlanýr umut.
Suç kimde? Hayat mý, yoksa bizde mi?
Ýçimizdeki karmaþa mý asýl düþman?
Kim bilir? Bu yürek çok konuþsa da,
Duyan nerede, dinleyen kim?

Ey zaman, koþar adým giderken,
Bir an dur, dinle þu solmuþ kalbi.
Hüznü kat kat birikmiþ,
Bir nehir gibi taþmýþ gözlerinden.
Dünya aðýr, kalabalýk hoyrat,
Neden iyilik fýsýldar, kötülük haykýrýr?

Bedene zincir vurulmuþ,
Ama yürek özgürlüðü özler.
Bir tebessüm, bir sýcak el arar,
Ama her dokunuþ bir yara açar.
Hangi kelime yeter anlatmaya,
Bu derin kuyunun karanlýðýný?

Bu bir isyan deðil, bir arayýþ belki,
Kime, neye? Kendine mi, kadere mi?
Rüzgârda savrulan bir yapraða bile özlem duyan yürek,
Bir bahar mý bekler, yoksa son mu geldi?

Ýçimde bir çocuk var, saf ve inatçý,
Sorar durur: "Neden böyle bu dünya?"
Neden sevgiler kum gibi avuçtan kayar,
Ve neden insan en çok sevdiklerinden yaralar alýr?
Cevap verin, ey yýldýzlar,
Ey sessiz geceler!

Ama bilir bu yürek, cevaplar derindir,
Bir çiçeðin açýþýnda, bir yaðmur damlasýnda gizlidir.
Yine de susmaz, vazgeçmez,
Bir ninni gibi acýlarýný fýsýldar,
Kimi zaman özlemle, kimi zaman umutla.

Belki bir gün,
Zincirler kýrýldýðýnda,
Bu yürek de özgürlüðe kavuþur.
Ve o zaman anlar,
Hayatýn yükü sadece bir köpük,
Ve huzur, sessizliðin içinde saklýdýr.

Bu þiir, bir yüreðin aðýdýr,
Bir dünyanýn üzerine serilmiþ bir örtü.
Ve bir umut var içinde,
Taze bir bahar gibi,
Bir gün yeþerecek…

Erol Kekeç/29.11.2024/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: