Bir zamanlar, el eleydik, Göz göze, kalp kalbe, hayat doluyduk, Gülüþlerin baharýnda açan çiçekler gibi, Þimdi, yollarýmýzda rüzgârlar uðuldayýp duruyor.
Her bir hatýra, sanki bir fotoðraf, Kýrýk dökük anýlar, yürek yarasý. Zamanýn pençesinde kaybolan kelimeler, Kucaklaþtýðýmýz o günler, efsane bir masal.
Son baðlar koptu, gideceðiz biz, Ýkimizin gökyüzünde, sadece bir yýldýz. Neden bu karanlýk, neden bu sessizlik? Kalbimde bir ateþ, ama sen yoksun iþte.
Belki de mevsimler, hüzünle dönerken, Bir bahar daha yaþanmadan göçtü gitti. Ama bil ki, içimde bir kök gibi büyüsün, Her düþüþünle daha da derinlere kadar iþledin.
Gözlerin, yüzümde bir güneþ gibi parlar, Ama artýk olmayan dokunuþlarýn eksik, Hayatýn kollarýnda kaybolmuþ gibi, Bir umudun peþinde, sonsuz bir ýssýzlýk.
Son baðlar koptu, ama unutulmayacaksýn, Her gökyüzü gecesinde dilimde bir þarký. Zaman geçer, yollar deðiþir belki, Ama sevgimiz, bir efsane gibi kalacak daima.
Sosyal Medyada Paylaşın:
A u B a D e Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.