HÜZÜN AKŞAMLARI

Bir sessizlik çöktü,
Küller, savrulan birer aný gibi,
Rüzgarýn dokunuþuyla yeniden savruluyor.
Ama bu uçuþ bir vedanýn yankýsý,
Bir kaybýn derin izleri…
Küllerden hüzün yangýnlarý yükseliyor,
Ve ben o yangýnda,
Hem kül olup savruluyorum,
Hem de yeniden doðmayý bekliyorum.

Hangi ateþin iziydi bu?
Bir aþk mýydý, bir hayal mi,
Yoksa hiç baþlamayan bir hikaye mi?
Her kül parçasýnda bir isim saklý,
Bir yüz, bir bakýþ, bir fýsýltý…
Zamanla unuttuðumu sandýðým ne varsa,
Þimdi burada,
Bu küllerde yaþýyor,
Ve her biri yeniden yanmaya hazýr.

Küllerden hüzün akþamlarý ,
Sönmüþ gibi görünen ama hep içten içe yanan.
Bir zamanlar göðe yükselen o alevler,
Þimdi sadece birer iz býrakmýþ olabilir,
Ama izler, bazen alevlerden daha yakýcýdýr.
Çünkü alev geçer,
Ama küllerde anýlar kalýr.

Bir çýðlýk yükseliyor içimden,
Ama bu çýðlýk bir ses deðil,
Bir suskunluk denizi.
O denizde boðuluyorum,
Her dalga bir piþmanlýk,
Her kýyý bir hatýra.
Ve her hatýra,
Yüreðimi yeniden ateþe veriyor.

Küllerden hüzün akþamlarý,
Bir geçmiþin hesabýný soruyor bana.
"Hangi anýyý terk ettin?" diyor,
"Hangi düþü yarým býraktýn?"
Ve ben, cevap veremiyorum.
Çünkü cevaplar da küllere dönmüþ,
Ve rüzgar onlarý da savurmuþ.

Bu yangýn, bir yok oluþ deðil,
Bir yeniden doðuþun habercisi belki de.
Çünkü her kül,
Bir tohum saklar içinde.
Ve o tohum,
Bir gün yeþerir,
Bir umut filizlenir,
Bir hayat yeniden baþlar.

Ama bu umut,
Hüzünle kardeþtir.
Çünkü yeniden doðmak,
Önce ölümü kabullenmekten geçer.
Her külden bir yangýn yükselir,
Ve her yangýnda bir yaþam gizlidir.
Bu yaþam,
Hüzünle örülmüþtür,
Ama o hüznün içinde
Bir ýþýk da vardýr.

Küllerden hüzün akþamlarý ,
Bana bir þeyi öðretiyor:
Hiçbir þey tamamen bitmez.
Bir aþk biter,
Ama anýsý kalýr.
Bir hayat söner,
Ama izi sürer.
Ve her iz,
Bizi yeniden þekillendirir.

Bu yangýnýn ortasýnda duruyorum,
Ne kaçýyorum, ne de teslim oluyorum.
Sadece izliyorum,
Küllerin uçuþunu,
Ve o sonra yükselen hüzün alevlerini.
Her bir alev,
Bana bir þey söylüyor:
"Sen, bu yangýndan daha güçlüsün."

Ve ben biliyorum,
Bu küllerden bir hayat daha yükselecek.
Belki yeniden yanacaðým,
Ama o yangýn,
Beni yok etmeyecek.
Çünkü her külden,
Bir umut doðar.
Ve her hüzün,
Bir yaþamdýr aslýnda.

Küllerden doðan hüzün akþamlarý,
Bir bitiþ deðil,
Bir baþlangýçtýr.
Ve ben,
Bu baþlangýçta,
Kendi hikayemi yazmaya devam edeceðim.

AHMET NEJAT
Sosyal Medyada Paylaşın: