ATSIZ ATANIN YALNIZLIĞI

Yine aklýmda bugün sen varsýn,
Yine derdinle hayalim hasta.
Bürüsün kalbimi derdin sarsýn;
Bir ümit var bu tükenmez yasta.

Bir yaram var! Ona merhem vurman,
Bir hayaldir ki gönülden taþýyor.
Ayýrýrken bizi yollar ve zaman,
Sana kalbim daha çok yaklaþýyor.

Nerde bilmem o geçen günlerimiz?
Artýk onlar yeniden gelmeyecek.
Nerde kýrlar, uzayan yol ve deniz,
O öten kuþ, o güzel pembe çiçek?

Göklerin ziyneti mes’ut kuþlar
Ötüþürlerdi yaðarken yaðmur.
Þimdi onlarda melul olmuþlar,
Çünkü artýk ne ýþýk var, ne de nur.

Dinledik rüzgarý sessiz sessiz
Okuyorken bize bir gamlý kitap.
Suya çizmiþti gümüþten bir iz,
Yükselirken gece daðdan mehtap.

Þimdi hülyaya gömülmüþ ölüyüm;
Ne gelen var, ne giden var, ne soran.
Iztýrap yaylasýyým gam çölüyüm;
Esiyor sadece gönlümde boran.

Bir hayal alemi ardýnda; uzak,
Sisli iklimlere sürdüm, gittim.
Varlýðým burda sönüp kaybolacak...
Belki ben þimdiden öldüm... Bittim...

(25 Ekim 1944)
Hüseyin Nihal Atsýz
Ruhu þad mekaný cennet olsun.
Sosyal Medyada Paylaşın: