Bu sabah yüreðimi yoklayarak beni uyandýran o ince sýzýyý dinleyecek olursam; sanki bana bir dönemin bittiðini söylüyor.
Sanki bu sabah baþka bir güne, yeni bir bene uyanmýþým gibi...
Üzerimde haksýz baský kuran bir güce, sürekli yargýlayan bir sese, ait olmadýðým bir iþe, güvende hissetmediðim bir yere, kabul görmediðim bir kimseye, sürekli hakkýmýn yendiði bir sürece, daima yargýlandýðým, adil olmayan bir döneme veda etmiþim gibi...
Yalnýz gelin görün ki; tüm bunlar lehime gibi görünse de, alýþýk olmadýðým bir yaþamýn aþina olmadýðým duygularýnýn karmaþasý içindeyim ben de.
Hani derler ya; alýþkanlýklardan vazgeçmek hep zor olmuþtur diye,
Kozasýný delmeye çalýþan bir týrtýlýn uçma vaktinin geldiðini biri ona söylese, kendi baþýna verdiði sancýlý mücadelenin þiddetliyle sanýrým bu sesi duymazdan, o bilgiyi görmezden gelirdi...
Ama þundan eminim ki, o da ben ðibi mutlaka biliyordur; ’dönüþümün bir kelebeðin yazgýsýnda olduðunu’...
Bazen direnmemek, olaný kabullenmek bilgeliðin ta kendisidir...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem_SABA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.