imamesini aldatacak kadar gaflete düþürüp ruhumu
saðýmýn meleðine günah sýzdýrýyorum
geceye çekilmiþ bir sürme gibi karanlýk
yalnýzlýðýn ayaklarýný incitecek kadar serseri bir vefa avlýyorum
geceye bir ek baðlayýp ruhumun yalnýzlýðýný besliyorum
Mihre bir kalabalýk þehir geçiyor yüzümden
bir sokak sanýp kendini caddeye çýkmýyorsun
ve dönüþmüyorsun yüzüme
Mihre sen bana uðramadan
ben bulutlarý kavgaya tutuþturdum
ki yaðmura tutulsun söylediðin her þey
topraðým seni biriktirsin çatlaðýna
filizden yeþile
üstümde el iþi viþne koyusu bir kazak
rüzgârýn çaldýðý birkaç saç teli
ilmiklerine düðüm ile baðlý kazaðýmýn omzunda
rüzgâr sanki bi çaldýðýný bir daha çalmýyor gibi
aklýmýn intiharýndan kurtulalý çok oldu
ikilem kargaþasýndan sýyrýk bir matem
dudaðýný bir hýnçla kapadým, harflerimin üstüne
nihavent tonunda bir makamdan düþüp
ellerimden kopan yaralarýmý terbiye ediyorum
sýzýlarýndan arýnsýn diye bir þiir
kendi ellerimin ihbarýný taþýyorum
hangi mevsim savurur ruhumu bilinmezlere
sorgulamadan kalkýyorum
Mihre içi içine bükülmüþ bir cümle sessizliðiyim
ardýmýn harf çokluðuna aldanmasýn gözlerin
kirpiklerimle soyduðum ruhlarýn kirinden kaçýyorum
zaman kýsalýp uzuyor þakaklarýmda
Mihre omzumun en aðýr yükü
bir tarikata baðlý gibi cümle sonuna zat ekliyorum
beyaz bir hükümdarýn
sonuna yaklaþtýðýmý haykýrmasýyla uyanýyorum
þimdi içimin mahzenine bir girsem
yýllanmadan çýkmam biliyorum