Mimozalarýn fýsýldadýðý o bahçede, Ruhum titrer; Bir meltem gibi eser içimden Ýlahi bir ses: "Her gözyaþý, Bir secdedir aþkýn huzurunda."
Zaman durur, Toprak susar, Gökyüzü gölge düþürür sararmýþ yapraklara. Ve orada, Aþkýn gözyaþý damla damla Göðe yükselir, Bir dua gibi…
Her damla, Bir vuslatý arar, Rabbine kavuþmak isteyen Bir ruhun çaðrýsýdýr belki. Kim bilir? Belki de bu gözyaþý, Ýlahi bir af yasasýnýn Ýlk harfidir.
Gönlümde bir kýraça esiyor, Sýzlatan, Ama ayný zamanda arýndýran. Ve ben, Yasýn içindeki yaþýn Ne büyük bir hikmet olduðunu anlýyorum: Aðlamak, Sevgiyi topraða emanet etmektir.
Her gözyaþý, Bir rahmet, Bir umut, Ve en nihayetinde, Sonsuzluða açýlan Bir kapýdýr.
Aþkýn devasa hikmetinde, Kendi yolumu ararken, Ruhum saf tutar, Ve her damla gözyaþý Beni O’na biraz daha yaklaþtýrýrýr.
Kelimeler yetmez tarifine, Her sessizlik bir dua, Her nefes bir teslimiyet olur. Gönül, vuslatýn izinde, Her acýda bir ilahi sýr bulur.
Yollar sarpa sarsa da, Karanlýk içime dolsa da, Aþk, ýþýðýný sunar; Ve bu hikmetin derinliði, Beni sonsuzluða taþýr.
O’nun adýnda saklýdýr huzur, Her yara, rahmetle kapanýr. Sen kendi yolunda bir yolcu, Allah bize yeter, baþka kim neye deðer!
kul ahmet
Sosyal Medyada Paylaşın:
nejat hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.