Son Tufan

Üryandým,
Yaktýðým türküyle ýlýdý gece.
Ne solgun parþömenler heveskâr
Kayýt altýna almaya beni,
Ne de Nesimi’den önce yüzülen son ceylanýn derisi.
Akrabayým tarihle tanýklýðým geçersiz.

Ey Nuh!
Sen mi kadimsin yoksa bu dert mi?
Koca bir tufanýn muzaffer öyküsünü býrakýp gitin de avlumuza:
Bize hisse; tutununca dibe çeken umutlar.

Peki, kaçýncý Âdem’in çocuðudur âþýk,
Hangi denizkýzýnýn ateþten olma gözyaþý;
Hem bir yalnýzlýk vurgununda
Hem de yüreðinin yangýnýnda kulaçlý iken.

Dað baþýna hicret etmiþ denizim,
Islýðýyla çalar bir tufan beni.
Kendi kumsalýma çýkmýþtýr
Tüm acýlarýmýn zorunlu özeti.

Þimdi no’lur bir iyilik yapýn bana:
Rüyalarýnýzýn herhangi bir sezonunda
Bir kaçamak yapýp konuðum olun,
Uðrayýn kumsalýma;
Okuyun onu...
Sonra, baþarabilirseniz
Tadýný tarif edin bu ömrün bana!



Sosyal Medyada Paylaşın: