ELVEDA SEVDİĞİM

Kalemdi yüreðimin en güçlü silahý
Hislerim ya da hissizliðim özlemim ya da sevgisizliðim
Acaba yaþadýklarýmýn ne kadarýný hakkettim...

Kör bir karanlýk þimdilerde gözlerim
Gökyüzündeki duru maviliði özledim
Denize yansýmasýný yüreðimi aydýnlatmasýný özledim...

Gözlerimi geceye diktim o zifiri karanlýða
Yüreðime görünmeyen yýldýza hesap sorarcasýna
Yaralý sol yaným, asi hýrçýn saygýsýz ve umarsýz.
Ne ben dizginleye bildim ne de o sakinleþmeyi bildi...

Zifiride yanan yalnýz sokak lambasý gibiydin
Iþýðýna yürüdüm çünkü karanlýklarý sevmezdim
Aydýnlýðýna varýnca bekledim, bekledim ve yine bekledim,
Yolumu aydýnlatmaný karanlýk yüreðime ýþýk tutmaný bekledim...

Ve düþünce yerlere en baþýndayým hayatýn yine
Yalnýz yolunu kaybetmiþ ve karanlýklar içinde
Nereden baþlayacaktým devam etmeye?
Nokta koyduðum hayata satýr baþýndan baþlaya bilecek miydim?
Sevebilecek miydim yeniden, kalkacak mýydý kalbimdeki ölü topraðý ?
Güneþ gülümseyecek miydi kalp odaðýma ?
Ilýk rüzgarlar esip dindirecek miydi sol yanýmý?
Cevapsýz sorularla çevrili etrafým,

Sensizliðime isyan ettim de nokta koyamadým.
Yeni umutlarý yarýna sakladým
Belki bir gün diye gözlerimi kapadým.
Hakkýmý saklý tutuyorum ahir zamana ayýrdým...
Sensizliði yokluðuna gömüyorum
Elveda sevdiðim ben gidiyorum...


KELEBEK...

Sosyal Medyada Paylaşın: