Yokluðunun yangýnýnda eriyorum, Kýrýk bir aynanýn çatlaklarýndan sýzan karanlýk gölgelerde. Zaman, suskun bir nehir gibi akýyor üzerimden, Ve ben her damlasýnda biraz daha kayboluyorum.
Senli düþlerimi sessizliðinle mühürlüyorum, Süt beyazý bir çeyiz sandýðýnýn kilidinde saklýyorum. Ama bil ki, o sandýk her gece rüzgâra açýlýyor, Ve þiirlerim, yýldýzlara karýþýyor.
Birkaç damla kanlý gözyaþýmla öpüþümü býrakýp kapýnda mühürlüyorum, Gül kokulu dualarýmý göðsüme sarýp, Bir meçhule doðru yitiyorum, sessiz adýmlarla...
Bilmiyorum, bir daha karþýlaþýr mýyýz seninle, Bu baþýboþ, serseri kaldýrýmlarýn yalnýzlýðýnda... Bir daha göz göze, kalp kalbe, can cana olur muyuz, Bu kadar yakýnlaþmýþken biz? Bize layýk gördüðün ayrýlýða, Nasýl katlanýr yüreklerimiz, bilmiyorum...
Toz pembe hülyalarýmý huzuruna sundum, Kilitli bir sandýk içinde, Anahtarý yalnýz sende olan. Onu açacak olan, Gökyüzüne rengârenk balonlarýmý uçuracak olan da sensin. Tozlu raflarda karýp, Pas tutmasýna izin verecek olan yine sen...
Gönül sarayýmda sana yazdýðým aþk kitabýný, Ýster oku, ister dinle, ister eþlik et. Ýstersen de sus... Tek kelime bile etme, Suskunluklarýnda dinleyeyim seni. Yaþayayým aþkýný, Sevdaný, yokluðunu, Hasretini, gurbetimi... Her hecesinde seninle yansýn yüreðim.
Bu þiir seni asla unutmayacak. Sana, sensiz biriktirdiðim þiirlerimle geleceðim, Ve seni, kimsesiz mýsralarýmda seveceðim... Seni, bülbüllerin güle olan tutkusunda hatýrlayacaðým, Ama bülbül bu kez susacak, Çünk gül de sensin, diken de. Her naðmede yeniden doðacaksýn...
Kelebeðin ateþe olan yangýnýnda bulacaðým seni, Ama bu kez kýrýlan kanatlarýn sesinde dinleyeceðim hikâyeni. Pervanenin aþk ateþinde, sessiz sedasýz ölümünde, Düþlerimde seni bekleyeceðim, Her adýmda senin izlerinle.
Biliyorum, belki hiç gelmeyeceksin, gelemeyeceksin. Ben yine de bu þiiri unutmayacaðým, Bu þiir seni asla unutmayacak... Biliyorum, belki hiç gelmeyeceksin. Ne rüzgâr seni getirecek, Ne yýldýzlar adýný taþýyacak bu yalnýz gecelere. Ama yine de unutmayacaðým seni. Bu þiir seni asla unutmayacak.
Her mýsrasý bir yakarýþ gibi süzülecek göðe, Her kelimesi, kalbimin Rahman’a fýsýldadýðý sessiz bir dua olacak. Sen, yalnýzlýkla büyüyen bir sevdanýn, Ve dualarla yüceltilmiþ bir hatýranýn adý olacaksýn.
Bir gün, Ellerimi semaya kaldýrdýðýmda, Adýný þükürle anacaðým. Her niyazda sen olacaksýn, Her hecemde sana bir kavuþma dileði saklý olacak. O sonsuz rahmetin huzurunda, Dualarým sana bir ýþýk gibi dokunacak...
Kalbim, her dua ile yeniden sevdaya duracak, Ve sen, yýldýzlara bile taþan bir sevgi olacaksýn. Ýþte o zaman, Ben seni, Gecenin en derin sessizliðinde, Sabahýn ilk ýþýðýnda, Ve her duasýnda seni taþýyan bu kalpte yaþayacaksýn. Bu þiir seni asla unutmayacak... Sonsuzluðun mýsralarýna adýný nakþedecek. Ahdým olsun!..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selma Ozden Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.