Sevda Ve Yazgı

Sevda öyle sessiz, öyle aðýr,
Her adýmda yankýlanýr, çatlayan bir dað gibi.
Kader dediðin, paslanan bir keman teli,
Her dokunuþta içten içe kanar.

Avuçlarýmýzda kaderin solmuþ çiçekleri,
Bir zamanlar göðe uzanan dallardan.
Kader mi bu, yoksa direnen hatýralar mý,
Zamanýn sisinde yankýlanýr adýmlarý.

Bir bakýþ, bir kývýlcým, belki de fýsýltý,
An olur, küllerle kavilleþir hayat,
Ama yazgý, hep bir ilmek önde,
Aþklarý ebediyetin tezgâhýndan çalar.

Gökyüzüne yazýlmýþ kýrýlgan çizgiler,
Bir rüzgârýn savurduðu yaprak gibi.
Sevdalar taþlarýn kalbinde filizlenir,
Ama hep eksik, hep yarým bir þarký.

Yazgý bir sessiz tanýk, ufuktaki bir yangýn,
Küllerinden döner, gökyüzüne asýlýr.
Sevdalar çözülmüþ zincirler gibi düþer,
Ve biz, rüzgârýn sýrtýnda savrulan duayýz.

Kaçýþ yok, yazgýnýn ördüðü aðlardan,
Ne çýðlýk, ne de sessizlik yýrtabilir.
Sevdalar, yönünü kaybetmiþ bir pusula,
Bizse rüzgârýn savurduðu hayalleriz
Sosyal Medyada Paylaşın: