Kanayan İçimde Kayıp Bir Nehir

Kanýyor içim,
Ama nereye aktýðýný bilmiyorum.
Bir nehir gibi çaðlýyor acýlarým,
Hiçbir yataða sýðmýyor,
Hiçbir denize varmýyor.
Bildiðim tek þey,
Bu akýþý durduramýyorum...

Her sabah yeni bir yara,
Her gece baþka bir hüzün,
Her gün benden çalýyor biraz daha.
Gelen günler düþman gibi,
Kanatlarýmý koparmak için,
Üstüme çullanýyorlar...

Bir pençeden kurtuluyorum,
Ama yenileri bekliyor beni,
Karanlýk pusularýnda.
Nedir bu halim Allah’ým?
Bir dehlizde kaybolmuþ gibiyim,
Sesim yankýlanýyor ama,
Bir çýkýþ bulamýyorum...

Rabbimle konuþuyorum bazen,
Yalvarýyorum ellerimi açarak:
"Ruhuma bir merhem sür,
Kanayan yanlarýmý dindir!"
Bir huzur geliyor sözlerinden,
Ama içimdeki nehir dinmiyor,
Yine kanýyor, yine akýyor...

Ey içimdeki tükenmez acý,
Nerede bitecek bu yolculuðun?
Hangi denizde son bulacak?
Hangi dað,
Taþýyabilir yükünü?
Ben artýk taþýyamýyorum...

Her bir yara izim,
Bir harita gibi göðsümde.
Ama bu harita hiçbir yere çýkmýyor,
Sadece acýnýn tarifsizliðini çiziyor.
Bir yol bulmaya çalýþýyorum,
Ama yollar kapanýyor,
Kendi kanýmda boðuluyorum...

Acý çekenler dolu etrafýmda,
Herkesin içi kanýyor,
Herkesin yarasý baþka.
Kendi yaralarýma bakamýyorum bile,
Çünkü onlarýn acýsý gözlerimde büyüyor.
Beni de çekiyor dipsiz kuyularýna...

Allah’ým,
Ne zaman son bulacak bu savaþ?
Gözlerimde kuruyan umutlarý,
Ne zaman tekrar yeþerteceksin?
Ýçimden geçen dualar,
Beni bir yere taþýr mý?
Yoksa onlar da yolda mý kaybolur?

Kaným durmuyor,
Her nefes alýþýmda biraz daha akýyor.
Bazen,
Durduracak gücü bulurum sanýyorum,
Ama her yeni gün,
Yeni yaralar açýyor.
Ve ben,
Kendi kendimi kaybediyorum...

Pençelerle kuþatýlmýþ bedenim,
Her biri baþka bir yanýmý kanatýyor.
Bir yara kabuk baðlamadan,
Baþka bir yerimden kan akýyor.
Kurtulayým diyorum,
Ama pençelerden kurtulmak,
Baþka pençelere esir olmak gibi...

Rabbim,
Sana açtým kalbimi,
Kanayan her yanýmla.
Biraz olsun hafifledi ruhum,
Ama kan durmadý yine de.
Senin huzurunda,
Her þey anlam kazanýyor,
Ama ben hala bu dehlizdeyim...

Ey acýlarla örülü dünya,
Neden bu kadar zalimsin?
Yok mu senin bir son durak?
Yok mu bir dinlenme yeri,
Yaralarýn iyileþtiði?

Her sabah yeni bir darbe,
Her gece baþka bir çýðlýk.
Pençeler büyüyor,
Ve ben küçülüyorum.
Gücüm tükeniyor artýk,
Bu savaþý kazanabilir miyim bilmiyorum...

Ama bir þey biliyorum,
Allah’ým,
Senin rahmetinden baþka limaným yok.
Kanayan yanlarýmý sana getirdim,
Bu acýyý dindir diye...

Erol Kekeç/01.09.202/Sancaktepe/ÝST
Sosyal Medyada Paylaşın: