Sessizliğim benimle!

Artýk

Ne kelamýn anlamý,

Ve nede meramýn açýlan sayfalarý rahatlatýyordu.



Ýç sýzým,

Ötelerden sudur ediyordu,

Hüzün her vakit yaný baþýmda ruhumu dinliyordu.



Kalbimin ritmine,

Dilimin düðümüne aldýrmýyordum iþte,

Halimde nefesime iþtirak eden keman naðmesiyle!



Açýlýyordum öylesine,

Sessizliðimin tüm serzeniþleriyle,

Kopan yapraðýn hicraný ve denizin hýrçýn çýðlýðýyla!



Hasrete uzanan,

Sinede uhde olarak kalan sancýlar,

Dur durak bilmeyen acýlar, neme lazýmcý duyarsýzlar!



Ah kalbim,

Ne kadar hýçkýrsan da biliyorum ki,

Seni bir duyan, ruhi itminanlýða uzanan kim olacaktýr!



Yutkun öylesine,

Dramýn her halinde ki sesiyle,

Hicranýn kalesinde ki enginliðe ve hüznün nefesleriyle!



Bazen soruyorum,

Her ne hikmetse kendi kendime,

Mahzun nefesler, çileli çareler, sabýrla demlenmek niye!



Yaþamak,

Umut adýna fevkalade deðerse,

O vakit söyle fakirliðim niye, çaresizliðim kimin kadrinde!



Zerreyi düþünmek,

Nefesin hükmünce tefekküre yönelmek,

Hevesleri dürmek, zevkten emin olarak sabretmeyi bilmek!



Aþký bilmeden,

Ona vakýf olmaya yönelmeden,

Ýdrak içinde nefeslenmeden sevda için gözyaþlarý dökmeden!



Uykunun nefesiyle,

Hissiyatýn renklerinde anlamlaþan izle,

Kalbin feveran ediþiyle ve her zaman ki sessizliðim benimle!







Mustafa CÝLASUN

Sosyal Medyada Paylaşın: