YORGUN GÖNLÜMÜN MEKTUBU

Yorgun düþtüm, bu koca dünyanýn kirli ellerinde,
Þahte yüzler, yalan sözler, dost diye sarýldýðým hüzünde.
Sever gibi yapanlar, güler gibi bakanlar,
Bir yol bulamadým, sahte ýþýklarla dolu karanlýk sokaklarda.

Ben mi çok safým, yoksa dünya mý çok hain?
Gönlüm mü inceldi, yoksa onlar mý kalbime hançer saplayan zalim?
Bir sýcaklýk aradým, bir dost eli, bir güven sýðýnaðý,
Ama her köþe soðuk, her kalp bir hüsran yýðýný.

Her adýmda daha derin bir çukur kazýldý önüme,
Her gülümsemede daha derin bir yara açýldý içimde.
Neden böyle diye soruyorum kendime,
Ben mi yanlýþ, onlar mý doðru bu çürümüþ düzende?

Yalnýzlýðýn melodisi çalýyor içimde sessizce,
Bir mektup yazýyorum, yalnýzlýðýma dost diye.
Ey gönlüm, sana sesleniyorum;
Bu insanlar ne bilsin senin o saf özünü?

Güven bir tohumdu, filizlenmedi bu topraklarda,
Her su veriþimde kurudu, umutlarýmý yuttu bu yara.
Sevmek neydi, hatýrlýyor musun hâlâ?
Bir sýcaklýk, bir doðruluk, bir de vicdan parçasýysa eðer,
Ne sevdim, ne sevildim; ne güldüm, ne güldürdüm.


Ey hayat, ey anlamsýz kalabalýklarýn soðuk gölgesi,
Hangi yolun yolcusuyum, neden bitmez bu hengâme?
Dost diye uzanan eller, düþman gibi sýrtýmdan vururken,
Bu kalbi taþýyan ben miyim, yoksa bir baþkasý mý?

Gözlerimle bakýyorum insanlara, ruhumla deðil artýk,
Bir sýr perdesi ardýnda, yalanlarla örtülü maskeler.
Güvenmek neydi, hatýrlamýyorum,
Yüreðimde bir boþluk, anlamýný kaybetmiþ umutlar.

Ben mi suçluyum, çok inandým diye?
Onlar mý masum, beni yarý yolda býrakýp gidenler?
Geceler boyunca sordum bunu kendime,
Ama cevap sessizdi; yýldýzlar bile sustu.

Sevgiyi aradým; bir avuç mutluluk,
Dostluðu aradým; bir omuz, bir nefes kadar samimi.
Ama bulduðum yalnýzca taþ duvarlar oldu,
Üzerine yazýlmýþ binlerce kýrýk hikâye.

Ey gönlüm, neden böyle yorgunsun?
Neden hâlâ umutla atýyorsun?
Belki de senin hatan; herkesi sevilecek sandýn,
Herkesi güvenden bir dünya bildin.

Ama bil ki, saf olmak suç deðil,
Ýnsanlýðýn karanlýðýnda bir mum ýþýðýdýr bu.
Ve sen, o ýþýðý taþýdýðýn için büyüksün,
Onlar karanlýkta kaybolurken.

Ey hayat, beni duyuyor musun?
Söyle, bu yolda kimler gerçek, kimler sahte?
Yüreðim taþýyamýyor artýk bu yükü,
Ama hâlâ bir umut saklý köþesinde.

Belki bir gün, bir dost eli tutar ellerimi,
Belki bir gün, bir gülüþ unutturur kederimi.
Belki bir sabah, yorgun gönlüm çiçek açar,
Ve ben, yeniden inanýrým insanlýða, sevgiye, hayata.

RAMAZAN ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın: