FIRTINADAN GERİYE KALAN

Hava yaðmurlu her damlasý içime akýyor,
Buðulanan camlara yüzünü çiziyorum...
Yüzün maviye dönüyor yüreðimin derininde.
Mavi acýlar biriktiriyorum kalbimde,
En az yaðan yaðmur kadar ýslak gözlerim.

Tarifsiz bir þey hissettiðim
Kalbimde baþlayýp boðazýmda düðümlenen
Burnumu sýzlatýp gözlerimden akan
Göz pýnarlarýmdan süzülen yaðmur taneleri adeta.

Bileklerimde kelepçeler dilimde kilit,
Elim kolum baðlý ister kal ister git.
Fýrtýnalar kopsun gönlümün tan yerinde ya da ayazýnda...
Yýldýrýmlar düþsün yanar dað misali avuçlarýma
Avuçlarým ki bir gün bile deðmedi ne saçýna ne sakalýna...

Nefes alamýyorum, yok oluyorum boðuluyorum
Kendi kendimle savaþýyorum baþa çýkamýyorum
Kalbinde örülmüþ surlar
içinde kaybolduðum fýrtýnalar
Kayboldukça beni sana savuran tozlu bulutlar,

Gözlerim nemli boþluða dalmýþ düþünceli
Yaðmurdan buðulanan camlarda yaðmur taneleri
Düþlerimde yalan, dilimde lal, aklýmda fikrimde bir kac kelime var savrulan;

Ne kaldý ki fýrtýnadan geriye kalan...





KELEBEK...



Sosyal Medyada Paylaşın: