Kara

Kara

Gece, býçak sýrtý bir sessizlikle iniyor,
Gökyüzü, siyahýn en derin tonunda.
Ay, bir yara gibi asýlý boþlukta,
Ve yýldýzlar, un ufak edilmiþ düþlerden ibaret.

Gölgenin içinde gölgeyim,
Bir var, bir yok; nefsimle savaþta.
Karanlýk, kucaklar beni,
Bir anne gibi, soðuk ve sessiz.

Hayaller düþüyor yüreðime;
Zehirli çiçekler gibi, solgun, küskün.
Ruhum, dibe çeken bir taþ,
Her nefeste daha da kararýyor suyun yüzü.

Kimse bilmiyor, bu sessiz çýðlýðý,
Kimse duymuyor, bu kaybolmuþ adýmlarý.
Kara, hep kara,
Bedenime deðil, ruhuma sinen.
Sosyal Medyada Paylaşın: