Kasým vedasýydý, Ben gibi Can suyu çekilmiþ, Rengi solmuþ, Eylülün hazanýna gösterdiði Direncinden de eser kalmamýþ, Bir zamanlar Zümrüt yeþili Su yürüyen Tekmil damarlarý kurumuþ, O son yaprak var ya O da Kuruyup düþtü iþte Dalýndan! Þimdi; Dal mý küssün Bu cansýz yapraða? Yapraðýn savruluþu Dalýn cým cýzlak kalýþý Dank ettirdi taþ kafama, Onun öyküsünde Yer yokmuþ bana, Anladým! Anladým! Görülmemiþ Tükenmiþ bir yaþam Bir Öykü Bir roman gibi Sil baþtan yazýlmaz ki! Dilimi mühürledim de, Lakin Topal tavþanýn Daða küsmesine Hiç benzemedi ki, Benim aþka küsmem! Oysa ki; Getirisini götürüsünü, Artýsýný eksisini, Yani anlayacaðýnýz dostlar, Hiç bir zaman Matematiðine bulaþmadan sevdim.. Önceliði karakter olmayana Ne anlatabildim, Ne de anlaþýlabildim.. Dört iþleme Ve de Cingöz Recai’ye takla attýranlar Da, Mazhar olamadý sevgime, Ýlgime! Hal böyleyken; Yýllar yýlý Havlu bile atmadan Her defasýnda Ben oldum kaybeden Maþuðun hayali cenderesinde Umudun ringinde Tuþa gelip yenilen.. Sizin olsun......, Al senin olsun Bu ulan Bu bayat hayat, Metelik bile etmeyen, Tedavülden kalkmýþ Boþ beleþ bir umut, Ah bir de Þiir dizelerimi Eþsiz ve üretken kýlan Benim þu aptal sevilerim.. 01/ARALIK/2024
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.