... Ayný gemideyiz þimdi, Zamanýn rüzgârýyla dolmuþ yelkenler, Görünmeyen sahillere sürükler bizi. Her soluk, bir kürek darbesi Ve her adým, sonsuzluða atýlan Sessiz bir izdir artýk.
Gökyüzü usulca fýsýldar: "Bu yol dönüþsüzdür." Bulutlar kandil gibi yanar gecenin koynunda, Yýldýzlar pusulamýz, Ama hangi yýldýz gösterir Ölüme açýlan o saklý limaný?
Ruhumuz, Bir mendil gibi sallanýr Sonsuzluða veda edercesine, Ve dalgalar, Bir sýr gibi taþýr bizi Bilinmeyen kýyýlara.
Seyrimiz vuslata, Fakat her rota ayrýlýkla mühürlenmiþ. Bir yudum umut kalmýþ avuçlarýmýzda, Ve her dalga, Alýp götürür geride kalanlarý, Anýlarý, sözleri, yeminleri...
Menzile giden bu gemide, Kaptan rüzgâr, Ve biz yolcular, Hikâyemizi ardýmýzda býrakan Birer sessiz göçebe.
Rýhtým uzakta kalmýþtýr artýk, Ne el sallar geride kalan, Ne de gözyaþý durdurur bu yolculuðu. Bir seher vakti Ya da bir gurup vaktinde Varýrýz elbet o kapýya.
Kim bilir, Belki de liman, Topraktan daha yumuþaktýr ayaklarýmýza, Ve sonsuzluk, Bir ana kucaðý gibi sarar bizi.
Menzile giden gemideyiz, Ruhumuzun yelkenleri dolup taþar. Her nefes, Ezelî bir yankýdýr kalbimizde, Ve biz, Bir damla sonsuzluk içmiþizdir zaten Bu yolculuk baþlamadan evvel.
A.N. ALPEREN
Sosyal Medyada Paylaşın:
nejat hoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.