"İnsan İnsandan üşüyor"

Ne güzel bir þiirsin sen
Beyaz hecelerin
Askýda kalmýþ kelimelerin
Hoyratça, salaþ
Dolaþýyorsun beynimde

Yýrtýk pantolonumun dizlerinde
Lekeli kalmýþ kelimelerin
Oysa ki yeni yýkamýþtým
"Omo lekeyi söker" dediler
Ama yüreðimdeki kederi
Neyle ovarým demediler

Siyahtý kalemim
Mürekkebi damladý
Yazacak cümlem aðladý
Bu aralar
Sarhoþ muyum, ne?
Avare.,
Sokaklarýnda geziniyorum þiir

Seni demliyorum
Efkarlýyým
Daðýtýyorum satýrlarýný
Islanacaksýn diye korkuyorum
Sokaktan geçenler
Gülüyorlar bana,niye?

Aklýmda kalanlar
Bana kalsýn
Söylemiyorum kimseye
Sana þiir olsun
Bir toplayabilsem aklýmý
ZAMAN yalnýzlýða koþuyor
Yakalýyamýyorum

Hiçliði her þey yapan
Sensin sen
Ama hep eksik
Hep yarým
Ve iþte böyle,böyle
Ýnsan insandan üþüyor

Göz göze gelince
Titriyor ruhum
Sarýlmak uzak
Bir hayal gibi
Konuþmaksa sessiz
Bir kuyunun dibi

Kim bilir
Belki de insan
Kendi içinden
Soðuyor en çok
Kelime ararken kayboluyor
Cümle kurarken yoruluyor

Bir el uzansa diyorum
Kýrýk hecelerimi toplasa
Ama herkes
Kendi suskunluðunda
Herkes kendi
Kýþýnda donuyor

Ýnsan insandan üþüyor
O boþluk dolmuyor
Hiçbir nefesle
Gözlerin gözlere deðse bile
Orada bir duvar
Görünmez, sessizce

Üþüyor insan
Oysa ateþler
Yakýyoruz içimizde
Ama kimse
Göremiyor o alevleri
Herkes kendi dumanýnda
Kaybolmuṣ gizlice

Belki de çözüm
Susmak deðildir
Belki bir gün kelimeler
Yeniden uyanýr
Ama bugün
Sadece üþüyoruz biz

Þimdi söyle bana þiir
Bizi bu soðuktan ne kurtarýr?
Söylenmemiþ bir cümle mi
Yoksa yitirilmiþ bir sarýlma mý?


sevay





Sosyal Medyada Paylaşın: