Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Adýmlarým aðýr, içimde taþ gibi bir sükût Göðün mavisi uzak Yerler ýssýz ve soðuk Zihnimde bir yorgunluk Her þey kýrýk dökük Ellerim bomboþ Kendi gölgemi taþýyorum sýrtýmda Ama o bile aðýr geliyor artýk Yürümek zorundayým, biliyorum Bir yer var ki, hep çaðýrýr insaný…
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým, Yüküm aðýr, adýmlarým sayýsýz gölge de kayboluyor. Savruluyorum rüzgârýn peþinde, Bir yaprak kadar hafif, Ama köksüz deðil. Yoksa hep bir rüzgâr gibi mi geçip gideceðim? Yersiz, yurtsuz... Bir gölge gibi mi kalacaðým bu topraðýn altýnda?
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Mevsimler deðiþiyor Ben hep ayný yerdeyim Hazan yapraðý gibi döne döne düþüyorum. Bu dünya benim mi, Yoksa ben mi yabancýsýyým onun? Bu yolculuðun sonunda anlýyorum ki, Her iz, Kendinden bir kalýntý býrakýr aslýnda.
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Kir pas içinde dizlerim, Emekleyerek, sürünerek yürüyor dualarým Belki de yýllardýr içimde yankýlanan dualar… Sanki bir aynada kýrýlmýþ parçalar gibi Dualarým çaresiz ve yetim Vefanýn iki kanadý da kýrýk Ama yine de duramýyorum, Her adýmýn bir anlamý var, biliyorum.
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Ýyi niyetime takýlan çelmeler Sana giden yollarýma tuzak kuruyor Oðlunu cepheye göndermiþ bir anne ürkekliðindeyim Yoðurdu üfleyerek bile yiyemiyor kalbim Umudun içinde unutulmuþ kelimeler var, Eðriyle doðrunun çizgileri bulanýk artýk Ak ile karanýn, Leyla ile Mecnun olduðu bu devirde, Bilmiyorum ak mýyým, kara mýyým... Mevsim, kuþlarýn gidiþini körüklüyor Turuncunun yeþile özlemi gibi özlüyorum Özlüyorum çocuk kalbimle ettiðim dualarý
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Gözlerim uzaklarda, ruhumda bir hüzün yumaðý Zaman su gibi akýp geçiyor Her adýmda biraz daha yoruluyorum Zihnimde geçmiþin gerçeði Samanlýkta iðne aramaktan yoruldum Her þey bulanýk Her þey biraz yabancý bana Ama yürümek bir zorunluluk gibi, Düþmekse kaçýnýlmaz.
Düþmek belki de insana dair en gerçek þey Çünkü topraða en yakýn olduðun andýr o Düþüp kalsam bir köþede Yeniden doðarým belki de Topraðýn sýcaklýðýyla kalkarým ayaða. Yine de kalkacaðým Allah’ým, Ýçimdeki kýrýk dökük rüyalarla Bir daha yola düþeceðim Bozkýrlarýn rüzgârýnlarýnda kaybolsam da. Yýldýzlý bir gecenin altýndan geçip, Sessiz bir ýþýk gibi kaybolacaðým evrenin boþluðunda, Belki de sonsuza dek. Ama her uzaklaþma, Biraz daha kendime ve sana yakýnlaþtýrýr beni.
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Kendi içimde bir dað büyütüyorum Bir de gerçeklerden arýnmýþ umudumu Onu da Ýsmail-i bir kabulleniþe veriyorum Savruluyorum rüzgârýn peþinde Bir rüzgârýn yaprakla oynadýðý gibi Hayat ile düþüp kalkýyorum Bilmem kaç mevsim geçiyor üzerimden Ama ben hep ayný yerdeyim…
Her gün, bir gün eksiliyorum Allah’ým Alýþmak bazen kendini bulmaktýr Bir taþ gibi sessizce suya batmak Kendini teslim etmek akýþa. Yýkýlmaktan korkmuyorum, Toprak tanýr beni Orada bekler beni, sabýrla. Bazen öyle bir an gelir ki, Kendi varlýðýný bile yabancý hissedersin, Bir göçebe gibi ait olmadýðýn bir toprakta yürürsün. Ama bilirim ki Allah’ým Her yol seni bulur sonunda...
Ensar Türkay
Sosyal Medyada Paylaşın:
ensartr92 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.