Ah şu insanoğlu!

Aslýnda en yüce deðerlerle doðar!..
Sevgi, saygý, þefkat,
merhamet, sadakat, paylaþým, özveri gibi...
Yine kendisi...
Hayatta, öðrendikçe, yaþadýkça tanýyandýr kendini...
Ýnsanlýk bir nimettir!
Herkese nasip olmaz!
Edep sevmekten, her zaman önce gelir!
Ýnsanlýk merhamet üzerine kuruludur!
Ýnsanoðlunun edepten nasibi yoksa...
Ýnsan deðildir!
Ýnsan ile hayvan arasýný ayýran edeptir!
Ýnsanlar da aðaca benzer!
Ne kadar yükseðe ve ýþýða çýkmak isterse...
O, kadar derin kök salar yere!
Aþaðýlara...
Karanlýða, derinliðe, kötülüðe...
Ýnsanlarý tanýmak!
Denizleri, bardak bardak boþaltmaktan daha zordur!
Ýnsan her yerde ayný insandýr!
Bir insanýn yaratýlýþýnda asalet yoksa!
Kâinatýn tacýný da giyse...
Yine de çýplak kalýr!
Ýnsan ne bir melek!
Ne de bir þeytandýr!
Tahilsizlik þuradadýr ki...
Onun melek rolü oynayacaðý zaman!
Þeytan rolünü oynamasýdýr!
Ýnsan, her þeyin en kutsalý olduðu gibi...
En kötüsüdür de...
Dünyada kusursuz iki insan vardýr!
Biri ölmüþtür!
Biri de doðmamýþtýr!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: